چرا هرمزگان «استاندار ویژه» می‌خواهد؟
هرمزگان استانی با ظرفیت‌های ملی، فرصت‌هایی ملی و البته مشکلاتی ملی است و حل مشکلاتش نیز به تصمیماتی ملی نیاز دارد و انتصاب استانداری ویژه می‌تواند به اخذ تصمیماتی ملی برای حل مشکلاتش کمک کند.
به گزارش نگاه جنوب ایران نیوز به نقل از فارس، مهدی خسروی در یادداشتی آورده است: این روزها در گیر و دار تحرکات فراوان پشت پرده برای تعیین استاندار آینده هرمزگان؛ از جمع کردن امضا برای خود تا بازی‌سازی رسانه‌ای و واتساپی برای ماندن در کورس نامداری در استان، آنچه کاش از نظر سیاسیون و دلسوزان اهمیت می‌یافت، جهت دادن دولت به انتخاب استانداری ویژه برای هرمزگان است.
استانداری که اولا در تراز ملی بوده و در ثانی بتواند با حضور در جلسات هیأت دولت به مثابه وزرا، تصمیماتی کلیدی در استان اتخاذ کند. مشابه آنچه دولت برای سیستان و بلوچستان و خوزستان در نظر گرفته است.
اما چرا هرمزگان، استاندار ویژه می‌خواهد؟
اگر از بعد محرومیت و نیاز به استانداری ویژه و تمام عیار برای زدودن این محرومیت‌ها ملاک باشد، هرمزگان میزبان محروم‌ترین مناطق ایران از جمله بشاگرد است. از سندرک و شمال رودان و برخی مناطق میناب و حتی بخش‌هایی از بندرعباس و کوهشاه حاجی‌آباد گرفته تا حتی مناطق متعددی از جزیره قشم و خمیر و بندرلنگه و بستک و پارسیان در گیر و دار چنان مشکلات اولیه‌ای از جمله راه و آب هستند که جز با بُرش و جسارت یک استاندار ویژه نمی‌توان بر این مشکلات فائق آمد.
اگر از بُعد اقتصادی به هرمزگان نگاه کنیم، هیچ استانی به اندازه هرمزگان صنعتی و اقتصادی نیست و هیچ استانی نیز با وجود این همه بنگاه اقتصادی به اندازه هرمزگان محروم نیست. آخر کدامین استان را سراغ دارید که مهم‌ترین صنعتش یعنی پالایشگاه نفت ستاره خلیج فارس به اندازه کل تولید ایران، سوخت تولید کند اما پرونده مالیاتی‌اش در تهران باشد و مدیران نجومی‌بگیرش حتی حاضر نباشند، پرونده مالیاتی آن را که دست کم سالی 600 تا 800 میلیارد تومان می‌تواند برای هرمزگان به ارمغان آورد را در تهران پرداخت کنند! اینجاست که اگر استانداری ویژه داشته باشیم، می‌تواند ضربتی و فوری، برخی صنایع را برای مشارکت در توسعه هرمزگان به خط کند. از فولادهای کاوه و صبا و هرمزگان گرفته تا آلومنیوم و نیروگاه و پالایشگاه و بنادر و مناطق آزاد و کشتی‌سازی و ...
اگر از بُعد مناطق آزاد بنگریم، راهکار بکارگیری هرمزگانی‌ها در مناطق آزاد، وجود استانداری ویژه است. استانداری که بتواند لااقل دو عضو هیأت مدیره هرمزگانی در هرکدام از این مناطق آزاد به کار بگمارد تا منافع این مناطق آزاد به هرمزگان نیز برسد و الا حتی مدیران منصوب شده از سوی مدیری جهادی همچون سعید محمد در مناطق آزاد دولت آیت الله رییسی نیز ممکن است پس از کش و قوس‌هایی نهایتا تن به تصمیمات استانی ندهند و در بر همان چرخ این 3 دهه اخیر بچرخد.
اگر از بُعد آمایش سرزمینی نیز بنگریم، هرمزگان با 1200 کیلومتر ساحل و 14 جزیره و توسعه‌واجب الامر سواحل مکران، استاندار ویژه می‌خواهد. اصلا مدیریت همین 14 جزیره هرمزگانیِ خلیج فارس خودش یک استاندار ویژه می‌طلبد و برای ایفای شایسته مسؤولیت توسعه سواحل و جزایر باید استانداری ویژه بر هرمزگان گمارده شود که بتواند امورات توسعه‌ای جزایر را شخصا هدایت و راهبری کرده و امور را به پیش ببرد. نه این که اهالی هرمز و لارک و هنگام هنوز لندیکرافتی برای آمدن به بندرعباس نداشته باشند و یا هنوز شناورداران مسیر قشم، چشم انتظار افزایش 5 هزار تومانی بلیت شناورهایشان باشند و آنگاه مسؤولان سازمان بنادر در تهران از محل درآمدهایی که از بنادر هرمزگان بدست می‌آورند، هزینه و حقوق و پاداش نجومی بریز و بپاش کنند تا آنجا که صدای مجلس نیز برخواسته و خواستار تحقیق و تفحص از آن شود.
هرمزگان یکی از دو استان صادر کننده نفت خام و بندرعباس شهر آلومینیوم، شهر فولاد، شهر کشتی‌سازی و شهری بندری و شیلاتی است. شهرهای دیگر آن نیز هر کدام به تنهایی مزیت‌های ملی دارند و از شیلات و تولید آبزیان و کشاورزی گرفته تا فعالیت منطقه ویژه پارسیان و منطقه جاسک و ... همه و همه به استانداری ویژه با اختیاراتی ویژه نیاز دارد که بتواند تراز استان را از وضعیت کنونی به جایگاهی فراتر ارتقا دهد. استانداری که حتی نیم نگاهی به جذب سرمایه‌های ایرانیان ساکن در امارات و قطر، بحرین و کویت و عمان داشته و راه توسعه تبادلات تجاری را هموار کند. استانداری که بتواند حداقل در دوران حضورش، سفرای ایران در کشورهای همسایه را پای کار توسعه استان و بازاریابی برای محصولات آن و گشودن راه‌های توسعه همکاری‌های مشترک بکشاند.
استانداری ویژه که بتواند برای جوانان سوخت‌کِش هرمزگانی که برای 500 هزار تومان جان خود را کف دست می‌گیرند و تاکنون دهها نفر از آنان در جاده‌ها جان باخته‌اند، تدبیری در تراز ملی برای مشارکت در صادراتِ رسمی سوخت بیاندیشد و حتی طرحی به مانند طرح رزاق که اکنون در سیستان و بلوچستان در جریان است را برای هرمزگان نیز بومی‌سازی کرده و به این رودررویی درازمدت مأموران با جوانانی بیکار و گرسنه نیز پایان دهد. رودررویی تلخی که گاه جان از مأمور وظیفه شناسی می‌ستاند و گاه خانواده‌ای را در پس یک بی احتیاطی در جاده و یا تعقیب و گریز، عزادار می‌کند.
هرگز نمی‌توان این جمله دلسوخته‌ای را از یاد برد که می‌گفت هرمزگان به اندازه کل ایران می‌تواند درآمد داشته باشد، اگر مدیریت قوی داشته باشد.
هرمزگان استانی ویژه است. باید آن را ویژه دید و برای آن استانداری ویژه در نظر گرفت.
سیاسیون هرمزگان تلاش کنند تا بجای مجادلات پنهانی و بجای زدن ریشه گزینه‌های روی میز برای استانداری هرمزگان که عملا نتیجه‌ای جز نهایی ساختن معامله نهایی بر سر هرمزگان در بر ندارد، هرمزگان را ویژه جلوه دهند تا استانداری ویژه بر آن بگمارند که این مهم اگر محقق نشود، هرمزگان در مسیر رهایی از محرومیت، راه به جایی نخواهد برد و با وجود تلاش‌های فراوان، در جا خواهد زد.
یادمان باشد که آیندگان در مورد آنچه امروز از دولتمردان دولت سیزدهم تمنا می‌کنیم، قضاوت خواهند کرد.
نظرات